| Твор - пераможца рэспубліканскага літаратурнага конкурса імя Максіма Багдановіча Снежань на ростанях (вянок санетаў) I Уздрыгне ноч – марозны подых зор… І ў полымі кастра згараць трывогі… Наколькі верым – столькі і любоў Трымаецца пазначанай дарогі. Быць часткай твайго сэрца – на бяду, Калі не стаць увогуле адзінай! Мы не прывыклі слухаць цішыню, Якая б’ецца птушкай палахлівай. Спрачаюцца завеі з вышынёй, Не прызнаючы чалавека раўнапраўе, Ўжо колькі дзён не верыцца самой, Што запазнілася ў іх срэбры прадчуванне: “Калі не з ім, дык лепей ўнічыю…” Каханне адгукнецца згодай аднаму. II Каханне адгукнецца згодай аднаму, А іншаму не прымірыць пакуты. Я можа, па-бядняцку заплачу, Каб не гарчэлі на душы атруты! Ружовай стужцы ззяць увышыні. (Ад дыску сонца – шчыры падарунак!) Здаецца, ўсе паўночныя вятры Забыліся на ўсходні накірунак. А здраднікаў адчайна не кляні, Перад вачыма – часу бездарожжа… Жыццё пражыць – не поле перайсці, А з годнасцю пражыць таксама можна. Ад погляду чужога абаронь, Мне лёс твой скласці, як сабе, дазволь. III Мне лёс твой скласці, як сабе, дазволь. А я руплівая, сумленна дапішу. Учора быў мароз, а сёння золь – Няма чаго стаяць на скразняку. … Мільярды жыццяў згубленых вайной І безліч слёз пралітых за зямлю. Не даказаць класічных аксіём – Калі? Чаму? Нашто? Каму? І толькі памяць стукае даждом Па помніку салдатаў баявых. І цені кружаць зводдаль над сялом, Туман… Як успамін жывых. … Давай закончым даўнюю гульню – За гэта я шыкоўна заплачу! IV За гэта я шыкоўна заплачу! Бо развітанне – шчэ адно імгненне. Не ўсе павераць у раннюю вясну, Не ўсе сустрэнуць з радасцю сталенне. Прыходзіць вопыт… Тое, што раней Здавалася патрэбным, – траціць сілу. Ружовых мараў хуткі карабель Ў заморскую спяшаецца краіну. Прыходзіць восень… Ў валасах бацькоў Яна красуе стужкай з белым срэбрам, Для нас, дзяцей, іх вечная любоў Бывае, без падзякі узаемнай. Таму, магчыма, тысячы гадоў Ў люстэрцы бачацца трывогі і дакор. V Ў люстэрцы бачацца трывогі і дакор, Ды болей не сустрэцца ненарокам. Не забывайце родных і сяброў, Наведвайце, няхай вы і далёка. Жывем мы раз адзіны на зямлі І ўсе памылкі забярэм з сабою. А стомленыя душы нікалі Не знойдуць у Эдэме супакою. Задумайцеся, што ёсць дабрыня? Чаму яе змяніла асцярога Таго, што мы хвалюемся за “Я”, Калі другі папросіць ў нас нямнога? Падман любоў на п’едэстал ўзвядзе, А ночы матылёк ляціць на шчасце. VI А ночы матылёк ляціць на шчасце. Святло у келлі ля ікон гарыць. Я п’ю яго, ідучы на прычасце, Каб мне спакусу дзён прадухіліць. Малітваю звярнуцца каб да Бога, Адчуць на сэрцы лёгкі супакой. Мне не патрэбна вельмі ўжо замнога, Каб толькі дзесьці побач быць з табой. Каханы… Ўсё спрачаліся нябёсы! Мароз пакінуў цень ўначы на шкле. А я ўсе мару сплесці нашы лёсы, Каб верыць да апошняга табе. Заўсёды без дазволу ды замоў, Дзе надпіс без пазычаных імён. VII Дзе надпіс без пазычаных імён, Не абяцае ні кахання, ні вясны; Дзе між далёкіх шэрых берагоў Мы застаемся ў роздумах адны. Да вуснаў дотык, лёгкая далонь Лягла, каб супакоіць, на плячо… Здаецца, гэта неба абалонь… І толькі падалося нам жыццё! А дзесь анёл нячутна праляцеў – Упала зорка срэбра з вышыні. Тваёй душы заблытаны павеў, Вандруе снежань звыкла па двары. Вартуе палахнёнае зямное шчасце, І белы снег – зімовае прычасце. VIII І белы снег – зімовае прычасце. Задзірыста ён кружыць наўздагон, І беллю прыкрывае наша шчасце, З усіх неабароненых старон. Ты – чэсны ліхадзей і добры вораг, Якому дадзены дарэмны неспакой. Цябе не патрывожыць нават шорах, Сур’езны, мой даверлівы кароль. Лічыць не будзем гора і нястачы, Залечаныя горкаю слязой. І бескарысліва ўсім аддзячым, Растанем між зямлёй і вышынёй! Кранем рупліва дарагі мне май, Ўсё ж мроіцца пакінуць гэты жаль. IX Ўсё ж мроіцца пакінуць гэты жаль І знікнуць ў сонцы, зведаўшы нябёсы, Каб потым вымавіць упэўнена сябрам: “Якія ж незямныя нашы лёсы!” Іх прачытаць не зможа аніхто. І нават лепшыя у свеце варажэі! Ты – лёгкі прывід, а наўкол – святло, Што сарамліва стукаецца ў дзверы. Я не пакіну табе, любы, цішыні, Дзе я была – яе не прызнавалі, І зор недасягальныя агні На небасхіле месяц сустракалі. Ў адценні не маёй, тваёй трывогі… Ды суджанаму не змяніць дарогі. X Ды суджанаму не змяніць дарогі, Калі яны нябачныя здаля. І мы не дачакаемся падмогі, Час хуткаплынны… Іншая зямля. Мы здзейснім тое, што заўжды хацелі, Што вабіла, як жарт і як гульня. Злуюць чамусь адвечара завеі Пад светам жоўтым сябра-ліхтара. Змятаюць непатрэбныя навіны З паштовак, што прыносілі сюды, Каб болей не было ні гора, ні бяды, – Закрэсліць лёгка, толькі памажы. Знайсці дасель не знойдзены Грааль, І кінуць горстку смеху на паркаль. XI І кінуць горстку смеху на паркаль, Ўсміхнуцца летуценна бліскавіцы, Бо наша шчасце – гэта толькі здань, Пад мокрымі крыламі навальніцы. Дзе памятаюць тых, каго няма, Дзе першы крок і звада,і адвага, І дзе чужая – родная віна, Жыццё ў радках, што праспявала мама. І дзень, што так бясцэнна дарагі, І словы, што згубіліся бясспрэчна. Дазволь мне памыляцца, як тады, Запознена, цнатліва, недарэчна! Каб прыпыніць растання цягнікі, І камянямі не параніць ногі. XII І камянямі не параніць ногі, І прысмак горкі сцерці назаўжды. Як абяцанне, прагучыць нямногім Адчайны белы снег у вышыні. Ўяві яго пяшчотным і ласкавым, Як быццам ён – мой дотык праз гады. Ўяві яго чужым і не жаданым, Ў якім павінна я, але не ты. Каб не прасіць у адвечную пазыку Цяпла твайго, святла тваіх вачэй. Каб не падводзіць да сляпога ўліку Мне колькасць зруйнаваную надзей. І праз стагоддзі у бязмежжа сну Табе шаптаць адзінаму: “Люблю…” XIII Табе шаптаць адзінаму: “Люблю…” Азёрнай плынню Беларусь закалышу, У лютым каб заплакаць капяжамі, Паветра досыць удыхнуць грудзямі. Прабудзіць сціпласць голас вераб’ёў, І дрэвы ўгледзяцца ў абрысы берагоў. Зіма… І шэрая ад снегу сінь, Схаваны гарызонт, і з печаў лёгкі дым… Дрыжаць галінкі вербаў – на мароз. Не заімжыць, на дзіва, срэбны дождж. Ён ператворыцца ў сняжынкі-крышталі, Што будуць вабіць погляд да вясны. Мне б прымірыць карысць і дабрыню – І верыць, не дарэмна я жыву. XIV І верыць, не дарэмна я жыву, Калі патрэбу маю ў тым, што я раблю. Тады халоднай прыгажосць не зможа стаць І мы с табою знойдзем, што сказаць. Не дакрануцца да люстэрка – смог… Працягвае далонь ці шэрань, ці то дождж. Размыты вобраз – так сцвярджаў не ты, І надвячорак запаліў свае агні. Як быццам дзесьці гэта ўжо было… Ды ў сэрцы не астыла пачуццё. Акутаў прыцемак зрудзелы бор. Уздрыгне ноч – марозны подых зор… *** Уздрыгне ноч – марозны подых зор… Каханне адгукнецца згодай аднаму. Мне лёс твой скласці, як сабе, дазволь За гэта я шыкоўна заплачу! Ў люстэрцы бачацца трывогі і дакор, А ночы матылёк ляціць на шчасце, Дзе надпіс без пазычаных імён, І белы снег – зімовае прычасце. Ўсё ж мроіцца пакінуць гэты жаль, Ды суджанаму не змяніць дарогі! І кінуць горстку смеху на паркаль, І камянямі не параніць ногі. Табе шаптаць адзінаму: “Люблю…” І верыць, не дарэмна я жыву. |